ενα Άτομο με ειδικές ανάγκες στο ΜΕΤΡΟ
Σήμερα πήγαινα κάπου με το Μετρό.Στο βαγόνι υπήρχε και μια κοπέλα ΑΜΕΑ.Πιάσαμε κουβέντα γιατί υπήρχε πολύ στριμωξίδι και ζοριζόταν απο τον κόσμο.Πήγαινε σε μια εκδήλωση και ηταν σπουδάστρια στο Πανεπιστήμιο.Με το φίλο που πηγαίναμε μαζί είπαμε να τη βοηθήσουμε και δείτε τι τραβήξαμε.
Βγαίνοντας στο Σύνταγμα,κανείς δεν της έδινε προτεραιότητα για να κατέβει,αυτοί δε που μπαίνανε στο βαγόνι,αν δεν ήμασταν εμείς θα την παρασέρνανε πρός τα μέσα
.Πήγαμε να πάρουμε το ασσανσέρ για τον προορισμό μας.Είχε μια ουρά απο όλους όσους βαριόταν να πάρουν τις κιλιόμενες σκάλες,με αποτέλεσμα το καρότσι να μην χωράει και να πάρουμε τη δεύτερη φορά το ασσανσέρ.Και δω αδιαφόρησαν για ενα άτομο με ειδικές ανάγκες και κανείς δεν έδωσε προτεραιότητα.
Αφου κατεβήκαμε πάλι στην αποβάθρα,το τραίον ηταν ηδη εκεί,πηγαμε σε βαγόνι που είχε κουμπί για καρότσι ΑΜΕΑ.Αυτό δεν λειτούργησε ΠΟΤΕ και οχι μόνο αυτό,ο μηχανοδηγός μας έκλεισε και την πόρτα στα μούτρα,παρόλο που είδε οτι προσπαθούσαμε να βάλουμε το καρότσι μέσα στο βαγόνι.
Οταν φτάσαμε στον προορισμό μας με το επόμενο τραίον,μετά απο 9 λεπτά και πάλι δεν άνοιγε ο μηχανισμός για τα καρότσια ΑΜΕΑ και αναγκαστήκαμε να σηκώσουμε το καρότσι στα χέρια.
Αυτά τραβάει καθημερινά ενα άτομο με ειδικές ανάγκες στην Αθήνα.
Αυτό όμως που μ εντυπωσίασε πιο πολύ είναι οτι οι πιό αδιάφοροι ηταν οι άνω των 50,ενω οι νεότεροι ενδιαφέρθηκαν να βοηθήσουν.
Επίσης η κοπέλλα που ηταν στον πρώτο συρμό μηχανοδηγός ηλθε να μας βοηθήσει,σε αντίθεση με τον μηχανοδηγό του δεύτερου συρμού που μας αγνόησε.
Συμπέρασμα: Η πλειοψηφία των ανθρώπων οχι μόνο αδιαφόρησε για ενα άτομο με ειδικές ανάγκες ,αλλά παρεμπόδισε κιόλας την πρόσβαση στο καρότσι της κοπέλας.
