ο Διαχρονικός Ζακυνθινός
Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΖΑΚΥΝΘΙΝΌΣ Το χρήσιμο και το κλασσικό είναι έννοιες, που ορίζουν η μία την άλλη. Ποτέ δεν πετάς ό,τι σου είναι χρήσιμο ˙ ποτέ δεν αρνείσαι ότι 2 και 2 κάνουν 4, με την δικαιολογία πως αυτή η μαθηματική αλήθεια, που αποκαλύφθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια, έχει παλιώσει. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος όπου η αναζήτηση του χρήσιμου στην ζακυνθινή πραγματικότητα περνά τα σύνορα του σήμερα, ψάχνοντας αλήθειες στο χθες και στο αύριο. Και όμως αυτή η στενή σχέση χρησιμότητας και διαχρονικότητας (κλασσικού) επισκιάζεται συχνά από το δίλημμα «Συντήρηση ή Πρόοδος», δίλημμα άτοπο, αφού κάθε σκέλος του δεν έχει μονοσήμαντη αξία. Συντηρούμε ότι παλιό χρησιμεύει , όπως υιοθετούμε ότι καινούριο μας είναι ωφέλιμο . Ξεφορτωνόμαστε ό,τι παλιό είναι άχρηστο, σαν περιττό βάρος, όπως παράλληλα απορρίπτουμε ό,τι καινούριο δεν χρειαζόμαστε. Επεκτείνοντας την σκέψη του Κομφούκιου μπορεί κανείς να πει ότι κάθε Πρόοδος έχει βασικό στόχο τ