τα Κάλαντα στα χωριά της Ζακύνθου
Διήγηση φίλου: τα κάλαντα στο χωριό μας,όταν είμασταν παιδιά,τα λέγαμε σε παρέες μεγάλες,αφου πρώτα χωρίζαμε το χωριό σε τομείς.Γυρνάγαμε όλα τα σπίτια και χτυπάγαμε όλες μα όλες τις πόρτες. Οργανα είχαμε τρίγωνα,κουδούνια απο γίδια και μερικές φορές και μια κιθάρα ξεκούρδιστη. Οι περισσότεροι μας άνοιγαν την πόρτα,όμως ελάχιστοι είχαν λεφτά,συνήθως καμιά δεκάρα να μας δώσουν. Μας έδιναν γλυκά,παξιμάδια,τηγανίτες,αμύγδαλα,καρύδια καμιά φέτα ψωμί επι το πλείστον η κάνα ζαχαρωτό,τα μαγαζιά. Όταν περνάγαμε απο κάνα γκρεμισμένο σπίτι(το χωριό είχε πολλά ,λόγω των σεισμών),μας έπιανε στενοχώρια,γιατί ξέραμε την ιστορία που έκρυβε,απο διηγήσεις των δικών μας. Οταν δεν μας άνοιγαν την πόρτα,πράγμα σπάνιο,είχαμε έτοιμα 2 δίστιχα-τιμωρίας. "Αυτό το σπίτι το ψηλό να πέσει απο τον πάτο κι ο νοικοκύρης του σπιτιού να σκάσει σαν το γάτο" "Αυτό το σπίτι το ψηλό τ' αγκωναροχτισμένο ίσαμε σήμερα οκτώ να είναι γκρεμισμένο" Φωτογραφία : Αρχείο Διονύση Κλάδη-Γ