Πολυτεχνείο 1973-Βιώματα
Το Νοέμβρη 1973 πήγαινα Τετάρτη τάξη στο 14ο Δημοτικό σχολείο Πευκακίων.
Θυμάμαι πως για 2 μέρες η μάνα μου δεν μας άφηνε να πάμε σχολείο,απο το τέρμα Ασκληπιού μέχρι τα Πευκάκια ,ηταν η διαδρομη.
Στην αυλή που μέναμε ακούγαμε καθαρά τις ριπες απο τα αυτόματα.Οι γονείς μας είχαν πεί πως γίνεται αγώνας για να πέσει η χούντα,που στο μυαλό μας ηταν κάτι πολύ κακό.
Φωνάζαμε στην αυλή,μαζί με τον αδελφό μου,τα συνθήματα που ακούγαμε απο την Λ.Αλεξάνδρας,όταν μας μάζεψε μέσα γρήγορα η μάνα μας.
Ο λόγος ηταν οτι στην οδό Φαναριωτών υπήρχε ¨κλίνη" της Αστυνομίας και στην ταράτσα της είχαν ανέβει ελεύθεροι σκοπευτές και έριχναν ριπές προς την Λ.Αλεξάνδρας.
Την Παρασκευή το πρωί η μάνα μας σφουγγάριζε το θυρωρείο και μείς καθόμαστε κοντά της,όταν ξαφνικά ακούμε στρίγγλισμα φρένων και φρενάρισμα απέναντι απο την είσοδο της πολυκατοικίας.
Ηταν ενα τρίκλυκλο με κουκούλα,.Η μάνα μας πήγε να δεί τι συμβαίνει(λάστιχο τον έπιασε),άκουσε όμως βογγητά απο μέσα και όπως ανασήκωσε την κουκούλα ,είδε οτι ηταν γεμάτο ανθρώπους ξαπλωμένους(τραυματίες,νεκρους).Έβγαλε μια φωνή και γύρισε μέσα γρήγορα.Βλέπαμε απο το τζάμι τον οδηγό να αλλάζει λάστιχο για κάμποση ώρα και μετά έβαλε μπρός κι έφυγε,
Μας είπε ακόμη οτι πέρασε ενα τζίπ στρατιωτικό με μυδράλλιο πάνω και έριχνε ριπές στην Αλεξάνδρας σε ότι έβλεπε να κινείται.
Στη γωνία Λ.Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους χτυπήσε εναν πατέρα με το παιδί του και απ ότι μάθαμε τελικά έζησαν και οι δύο.
Πολλά χρόνια μετά είχα ακόμη στ αυτιά μου, τις ριπές των αυτομάτων που άκουγα τότε.
