Άρχισε η Σχολική χρονιά

Δεκαετία του 70.Ηρθαμε στην Αθήνα.Στη γειτονιά που μέναμε υπήρχε ενα σχολείο όπου ο επιστάτης ηταν Ζακυνθινός.Οι γονείς μου με έγραψαν σ αυτό και έτσι βρέθηκα και γω πρωτάκι στην έναρξη των μαθημάτων.
Οι οδηγίες ηταν συγκεκριμένες:"Αν φοβηθείς η γίνει οτιδήποτε,θα πας στον κυρ-Μήτσο να του το πείς και αυτός θα σε βοηθήσει."
Κρατούσα μια τεράστια σάκα,την οποία φοβόμουνα να την αφήσω μέσα στην τάξη για να μην μου την κλέψουνε!!!!
Η λύση κυρ-Μήτσος βρέθηκε και η τσάντα κρύφτηκε στο κυλικείο στο πρώτο διάλλειμα και μετά κάτω απο μιά σκάλα που είχε μια εσοχή και δεν φαίνονταν απέξω!!!Μέχρι που συνήθισα και την άφηνα μεσα στην τάξη.Τα άλλα παιδάκια ηταν πιο ανήσυχα και ζητούσαν συνέχεια τους γονείς τους,εγω όμως είχα την ασφάλεια "κυρ-Μήτσος" και δεν με ένοιαζε πιά πότε θα έλθουν οι δικοί μου να με πάρουν.
Μάλιστα στα διαλλείματα πήγαινα συνέχεια κοντά του στο κυλικείο.
Οταν δεν είχε δουλειά μου έλεγε και καμμιά ιστορία για τη Ζάκυθο,το σπίτι του στη Χώρα και την αγαπημένη του ασχολία εκεί.¨Τις καμπάνες του Αγίου".
Η οικογένεια του ασχολιόταν μ αυτό.Να χτυπάνε τις καμπάνες τ'Αγίου απο το πανύψηλο καμπαναρίο.
Η ανεργία όμως τον έφερε και αυτόν στην Αθήνα.
Μετά απο χρόνια που άλλαξα και γω σχολείο,έμαθα οτι έφυγε και πάλι για την αγαπημένη του Ζάκυνθο.
Αυτη ηταν η εμπειρία μου απο την πρώτη μέρα στο σχολείο και την συνάντηση μου με τον αείμνηστο Δημήτρη (Μήτσο) Χρυσικόπουλο.