Μνήμη Γιώργου Ζαμπέτα-Μαρτυρία
Στην επέτειο της απώλειας του αγαπημένου καλλιτέχνη και δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιώργου Ζαμπέτα,θα μοιραστώ μαζί σας μια αληθινή ιστορία απο την ερμηνεία μου με τον μεγάλο μαέστρο.
Ηταν 1982 και σπούδαζα τότε μηχανικός στην Σχολή "Ανδρεάδη" πάνω απο τα Νυαπηγεία Ελευσίνας.
Ενα πρωι την κοπανίσαμε νωρίς και ανεβήκαμε στην Εθνική οδό να κάνουμε ωτοστόπ για να γυρίσουμε στην Αθήνα.Επειδή φοράγαμε στολές ,πάντα κάποιος σταμάταγε για να μας βοηθήσει στο ¨σκασιαρχείο ¨.
Ετσι λοιπόν σταματάει ενα σκούρο mercedes. Ανοίγει το παράθυρο και μας λέει:που πάνε οι ναύτες?
Αθήνα του λέμε.
Μπεκάτε μας λέει.
Μπάινουμε και οι δύο μας στο πίσω κάθισμα.
Μας λέει;εγω παίδες πάω Αιγάλεω σας βολεύει να σας αφήσω Ιερά Οδό?
Του λέμε : βέβαια ευχαριστούμε .
Τότε τον αναγνώρισα και του λέω:είστε ο κύριος Ζαμπέτας?
Γέλασε και μου λέει: χαχαχαχα,ναι και κύριος είμαι!!!
Πάσαμε κουβέντα στη μισή ωρα περίπου της διαδρομής.
Μας είπε οτι είχε ενα εξοχικό και πήγαινε Σαββατοκύριακα να ξεκουράζεται.
Αφου μας ρώτησε τι δουλειά κάνουμε,άρχισε να μας ονόματα εφοπλιστών που γνώριζε(όλους δηλαδή).
Για να μην μακρυγορώ μας είπε ιστορίες απο τα γλέντια του με τον Ωνάση καί άλλους εφοπλιστές.
Ηταν πρόσχαρος και ευγενέστατος.Που και που πέταγε και κάνα "άλα" η κανα "παρακαλώ?".
Μας έδωσε και το τηλέφωνο του κέντρου που τραγούδαγε,αν θυμάμαι καλά ητανε τα ¨Ηλιοβασιλέματα" στην Ιερά Οδό,αλλά δεν πήγαμε ποτέ.
Αυτά για τον μεγάλο δάσκαλο και πάντα χαμογελαστό Γιώργο Ζαμπέτα
Αιωνία του η μνήμη και τυχεροί όσοι κάνουν γλέντια μαζί του εκεί πάνω.
